Bij het horen of lezen van het woord “trauma” denk je meestal aan het gevolg van gebeurtenissen zoals een heftig ongeluk, ontploffing van een bom of zelfs een oorlog. Heftig, groot, schokkend. Iets wat voor een langere tijd in je geheugen blijft hangen, wat regelmatig in je herinneringen terugkomt en waardoor je nachtmerries krijgt. 

Wat je niet verwacht is dat een trauma zich ook stil en ogenschijnlijk ongemerkt in iemand zijn leven zich kan nestelen. 

Verwaarlozing in de kinderjaren, emotioneel en fysiek, langdurig honger, emotionele-, psychische- en fysieke mishandeling, misbruik die jaren duurt, ook dat is ook trauma. Zelfs pesten op school moet gezien worden als een traumatische gebeurtenis. 

Het meemaken van een traumatische ervaring laat vele sporen achter, niet alleen op het lichaam. Sommige van deze littekens zijn zichtbaar, sommige diep verborgen, ook voor de drager zelf. 

Vooral de sporen die niet zichtbaar zijn kunnen je het lastig maken om een “normaal”, gelukkig leven te leiden. Je wordt overvallen door emoties en gedachten waar je weinig controle over hebt. Dingen die je doet, je reacties op andere mensen en gebeurtenissen zijn ongepast, niet logisch, anders dan je het zelf wilt. Of heb je een gevoel achter een dikke, glazen wand te leven: emoties en gevoelens kunnen je niet bereiken.