Soms sta je op een punt in je leven waarop alles wat ooit vanzelfsprekend leek, ineens op losse schroeven staat. Je voelt je niet meer thuis in je werk, je relaties of zelfs in je eigen lijf. Misschien voel je je leeg, rusteloos of juist overvol. Alsof je in een soort mist bent beland, zonder duidelijke richting. En diep vanbinnen sluimert de vraag: wie ben ik eigenlijk nog?

Een identiteitscrisis klinkt dramatisch, maar het is iets waar veel mensen – vroeg of laat – doorheen gaan. Het kan getriggerd worden door een verlies, een grote verandering, burn-out, trauma, een relatiebreuk of gewoon het gevoel dat je al een tijdje een rol speelt die eigenlijk niet (meer) bij je past. Je hoofd probeert het te begrijpen, maar je lijf voelt moe, gespannen of juist verdoofd. Alsof je ergens onderweg het contact met jezelf bent kwijtgeraakt.

En dat is precies waar ik in beeld kom.

Bij mij hoef je even niets te fixen of te presteren. Je hoeft zelfs niet precies te weten wat er aan de hand is. We beginnen gewoon waar jij bent – verward, nieuwsgierig, gespannen of murw. En van daaruit gaan we samen op onderzoek. Niet alleen met praten, maar ook met voelen. We werken van boven naar beneden (je gedachten, overtuigingen, zelfbeeld), én van beneden naar boven (je lichaam, je zenuwstelsel, je intuïtie). Want echte transformatie gebeurt niet alleen in je hoofd, maar juist als ook je lijf kan zeggen: ja, dit klopt voor mij.

We gaan niet op zoek naar de “oude jij”, maar eerder naar de jij die al die tijd in de coulissen heeft staan wachten tot er ruimte kwam. Je leert opnieuw luisteren naar je binnenwereld, naar wat klopt en wat niet meer dient. En dat gaat niet altijd lineair. Soms is het messy, soms pijnlijk eerlijk, maar ook verhelderend, bevrijdend en verrassend licht.

Onderweg zul je merken dat je steeds minder vanuit moeten en aanpassen leeft, en meer vanuit voelen en kiezen. Je leert jezelf steviger dragen, met compassie en nieuwsgierigheid in plaats van oordeel. En ergens op die weg merk je ineens: hé, ik voel me weer verbonden. Met mezelf. Met het leven.

Een identiteitscrisis is geen eindstation. Het is een drempel. Een overgang. En als je durft te vertragen, te voelen en je te laten begeleiden, kan het precies het begin zijn van een nieuw hoofdstuk waarin je eindelijk weer jou mag zijn.